"İnsan ancak kendini kandırdığında huzur bulan bir organizmaydı."

"Tek suçum insan olmak."

"Çocuk kalbi affeder ama asla unutmaz!"

Sevgili çocuğum, dünyada hiçbir şey insanları idare etmek zenaati kadar can sıkıcı ve yorucu değildir.

"Herkes beraberinde taşıdığı bir parmaklığın ardında yaşıyor."

Uzaktan bizi büyüleyen şeyler, yaklaştıkça sihirlerini kaybederlerdi.

Dünyadaki gözyaşı miktarı sabittir. Ağlamaya başlayan biri için, bir yerlerde bir başkası keser ağlamayı.

Kentler vardır, yıllarla ve değişerek arzuları biçimlemeyi sürdürürler; kentler vardır, ya arzularca silinir ya da arzuları siler, yok ederler.

“İnsan üretmeden tüketen tek yaratıktır. Süt vermez, yumurta yumurtlamaz, sabanı çekecek gücü yoktur, tavşan yakalayacak kadar hızlı koşamaz. Gene de tüm hayvanların efendisidir.”

"Ben bir insandım."

İçimizde şeytan yok... İçimizde aciz var... Tembellik var... İradesizlik,bilgisizlik ve bunların hepsinden daha korkunç bir şey: hakikatleri görmekten kaçmak itiyadı var...

Kafamda bir tuhaflık var, ne yapsam bu alemde yapayalnız hissediyorum kendimi.

Hayattan pek çok şey öğrenen insanlar, neşeli ve masum kalamazlar.

Bu kitabı bitirdikten sonra bir kaç gün kendime gelemedim..

"Aşk da öğrenilir.”
"Bana bir ön yargı verin, dünyayı yerinden oynatayım."

Zweig gençlik dönemi yapıtlarından Kızıl’da öğrenim için Viyana’ya giden genç bir tıp öğrencisinin büyük kentin gerçekliğine uyum sağlama ve yetişkinliğe adım atma sürecini anlatır.

Bir İstanbul portresi

Bildiğim bir gerçek var ki ben de sizin gibi yaşlandığımda ‘Bu hayattan hiçbir şey öğrenmedim. Boşuna tükettim ömrümü.’ demek istemiyorum.

Bir tablo,
Tabloda bir kadın,
Peşine düşülen bir tutku,
Uyumsuzların uyumu,
Yaşamın uçuculuğu,
Aşkın olanaksızlığı,
Hissizleşmek,
Silikleşmek,
Ruhunu kaybetmek
Yaşarken ölmek hatta iki kere ölmek
Ah Raif Efendi!

Kendisiyle ve hayatla yüz yüze gelmekten çekinmeyenlere…
-Amor Fati-

"Hayatımın en mutlu anıymış, bilmiyordum."

"çözdüğümüz her sır yeni bir yük bindirir omuzlarımıza... bu öykü bundan sonra başlar. mavi zamanlar'ın dolunay masalcısından merhaba;"

Belki uykulu ve uyuşuk bir hayatın sonsuz sessizliği, hareketsizliği, maceraların, tehlikelerin, korkuların yokluğu, insanı gerçek hayatın ortasında bir hayal dünyası yaratmaya götürüyor ve aylak düşüncesi bu hayal dünyasında istediği gibi at oynatıyor ya da olanın bitenin nedenini onun dışında arayarak en tabi olayları, onlarla hiç ilgisi olmayan nedenlere bağlıyor.

Dostoyevski boşuna dememiş “Hepimiz Gogol’un Palto’sundan çıktık” diye.

"Bizi gömdüler ama tohum olduğumuzu bilmiyorlardı."

Bazen düşünüyorum, ne garip mahluklarız? Hepimiz ömrümüzün kısalığından şikayet ederiz; fakat gün denen şeyi bir an evvel ve farkına varmadan harcamak için neler yapmayız?

“Bize hiçbir şey yapmadılar, bizi tümüyle hiçliğin içine yerleştirdiler, çünkü bilindiği gibi yeryüzünde hiçbir şey insan ruhuna hiçlik kadar baskı yapamaz.”

“Gücü olmayan adalet acizdir, adaleti olmayan güç ise zalim!”

“Seyir eden mi, seyreden misin şu hayatta?"

Doğal olanın nasıl bir hırsla bozulduğunu, bu hırsın nasıl yüksek bir kabulle içselleştirildiğini, sadece doğasını korumaya çalışanın nasıl ötekileştirildiğini, kötülükle herkesin nasıl paydaş olduğunu ibretle okuyoruz

“- Şimdi neden hiçbir iş yapmıyorsun?
- Yapıyorum.
- Ne yapıyorsun?
- İş yapıyorum.
- Ne işi yapıyorsun?
- Düşünüyorum.”

Bir çocuğun, çocukluğunu yitirişinin öyküsü. Ah Zeze!